Skarby Ciecierzyna

Droga Dys – Jakubowice

Wieś położona w województwie lubelskim w gminie Niemce.

Pierwsza wzmianka .na temat wsi pochodzi z roku 1381, kiedy to erygowano parafię w Dysie i Gabriel z Górki dziedzic Dysa uposażył miejscowy kościół. W XV w. miejscowość graniczyła: 1418,1420 z Jakubowicami i Krasieninem. 1447 z Jakubowicami: od rzeki płynącej z Jakubowic do granic Czechowa. Wieś pozostawała własnością szlachecką.

W okresie międzywojennym we wsi znajdowała się 4-klasowa szkoła, do której uczęszczało 196 dzieci. Znajdował się tu także jeden młyn wodny (zachowany do chwili obecnej), drugi z młynów nie został ukończony (budynek również istnieje do dzisiaj). Jak wynika z przedstawionych powyżej wykazów była to bardzo duża wieś, w 1928 r. liczyła już 165 gospodarstw. W 1929 r. wymieniani są dwaj właściciele ziemscy na terenie Dysa - hr.Adam Zamoyski i Bronisław Bernatt. Na terenie wsi działał wówczas Związek Spółdzielni Rolniczych Zawodowych, 5 osób trudniło się handlem artykułami spożywczymi, był jeden kołodziej i kowal, funkcjonował jeden młyn wodny. Układ przestrzenny i zabudowa. Wieś Dys położona jest po zachodniej stronie głównej drogi Lublin-Niemce. Układ przestrzenny wsi zachował swoje podstawowe cechy ukształtowane w początkach jej istnienia. Jest to wieś jednodrożna o charakterze łańcuchówki, założona w dolinie rzeki Ciemięgi. Przebieg koryta rzeki stanowił tu element decydujący o formie zabudowy wiejskiej, która lokalizowana była wzdłuż koryta rzeki. Zasadnicza część zabudowy wsi znajduje się na lewym brzegu rzeki, począwszy od kościoła w kierunku wschodnim (w stronę głównej drogi i wsi Ciecierzyn). W części centralnej i zachodniej (w kierunku Bernatówki).

Przestrzenno-funkcjonalne centrum wsi znajduje się w pobliżu zbiegu dróg prowadzących na wschód - do głębiej położonych części wsi Dys I i Ciecierzyna, na zachód - do Jakubowic, na południe - do Elizówki i na północ - w kierunku folwarku Pólko, gdzie zaczyna się kilkukilometrowa aleja lipowa wiodąca do Nasutowa.

WIDOK NA KLASZTOR I KOŚCIÓŁ W DYSIE

WIDOK NA DYS

WIDOK NA KLASZTOR

Podlubelska miejscowość Dys. Obok parafialnego kościoła piękny klasztor otoczony murem. Tu oddzielone od świata życie wiodą siostry karmelitanki bose, których rodowód sięga XII wieku, kiedy to w Palestynie na górze Karmel powstał zakon karmelitański.

Charyzmat karmelitanek bosych Powołanie karmelitanek bosych jest darem Ducha Świętego, przez który są wezwane do tajemniczego zjednoczenia z Bogiem. Charyzmat terezjański wymaga, aby modlitwa, konsekracja i całe życie sióstr oddane były Kościołowi i sprawie zbawienia dusz. W ich wspólnocie nie może być więcej niż 21 osób. Dni spędzają na kontemplacji rzeczy Bożych, nie mając kontaktu ze światem zewnętrznym. - Ten rodzaj życia ma stawać się milczącym promieniowaniem miłości w sercu Kościoła - mówi matka przełożona. W Dysie klasztor znajduje się na niewielkim wzniesieniu, tuż obok kościoła i cmentarza. Duży, szary budynek i piękny, przestrzenny ogród otoczony dość wysokim murem.
To właśnie mur i kraty znajdujące się w pokoju odwiedzin, są symbolem oddzielenia sióstr od świata. Dzieje się tak w zgodzie z papieską klauzurą, która jest zarówno znakiem, jak też ochroną i formą życia karmelitanek. Powołanie karmelitanek bosych wyklucza wszelką formę apostolatu czynnego. - Służba Bogu wyraża się w codziennej wierności ślubom i obowiązkom, postrzeganiu Go w różnych sytuacjach życia, miłowaniu wszystkich ludzi. Zwyczajne i pokorne świadectwo trwania przed Panem ma przemawiać bardziej niż słowa

Zwyczajny dzień karmelitanek Dzień w klasztorze rozpoczyna się tuż po godzinie 5 rano, albowiem “modlitwa i wygodne życie nie może iść w parze” (św. Teresa). Przez blisko dwie godziny siostry modlą się w klauzuralnej części kaplicy, zwanej chórem, z której nikt spoza wspólnoty nie może ich zobaczyć. O 7.30 rozpoczyna się Eucharystia, sprawowana przez księdza kapelana (zwykle studenta KUL), mieszkającego w pobliżu klasztoru. Później przez trzy godziny siostry wykonują codzienne prace. Zwykle jest to szycie, haftowanie, dbanie o ogród, wykonywanie czynności związanych z utrzymaniem klasztoru.
W samo południe siostry modlą się modlitwą brewiarzową. Potem czas na wspólny posiłek, spożywany w milczeniu. Po nim siostry przez blisko godzinę mają czas tzw. rekreacji, który spędzają na rozmowie. Taki moment jest również po kolacji. W innym czasie siostry porozumiewają się krótko w sprawach jedynie koniecznych. Pomiędzy godziną 20.00 a 21.00 - lektura Pisma Świętego lub osobiste lectio divina w celi. W tym czasie obowiązuje ścisłe milczenie. Około 22.00 siostry udają się na spoczynek.

WIDOK NA ZALEW W DYSIE

WIDOK NA CIEMIĘGE